آیت الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی از مراجع تقلید و متولد سال ۱۲۷۶ در نجف است. در دوران کودکیِ آن بزرگوار، مادرش هیچگاه بدون وضو او را شیر نداد و پس از دوران شیرخوارگی مواظبت کردند که لقمهای غذای حرام و حتی شبهناک به او ندهند.
نخستین کلماتی که در نوجوانی در خارج از محیط خانه آموخت جملۀ «هُو الفتّاحُ العلیم» بود که آقا شیخ علی رُفَیش نجفی، به عنوان تیمّن و تبرک به وی آموخت. سپس پدر بزرگوارش او را به حرم مطهر و روضۀ منورۀ مولا امیرالمؤمنین علیه السلام برد و در مقابل ضریح مقدس مولا علیه السلام، الفبا را به او تعلیم داد و در همان حرم مطهر او را مفتخر به لباس روحانیت نمود. سپس بانویی به نام بی بی شمس شرف بیگم، که جدۀ پدری ایشان بود و از نوابغ زمان خود در علم و عمل و شعر و ادب به حساب میآمد آموزش سید شهاب را به عهده گرفت. نخستین درس برای او آشنایی با قرآن مجید بود. بعد از آن کتب فارسی ادبی، فقهی و اخلاقی را به او تعلیم نمود و ادبیات عرب را تا کتاب مغنی اللبیب به وی درس داد.
آیت الله مرعشی در مورد اشتیاق به درس و استفاده از محضر اساتید فرمودهاند: «هیچگاه در سنین جوانی به دنبال تمایلات نفسانی نرفتم. همیشه در پی کسب علم بودم. در شبانهروز بیش از چهار ساعت نمیخوابیدم و هر کجا نشانی از استاد یا عالم و یا جلسه درسی که مفید تشخیص میدادم مییافتم، لحظهای در رفتن به نزد آن استاد، عالم و جلسۀ درس درنگ نمیکردم.»
ایشان در نجف به تحصیل علوم دینی پرداخته و در ۲۷ سالگی به اجتهاد رسیدند. از جمله اساتیدی که آیت الله مرعشی به محضرشان رسید میتوان میرزا ابوالحسن طباطبائی بروجردی، میرزا حسین فقیه سبزواری، حاج شیخ مرتضی طالقانی، شیخ عبدالکریم حائری یزدی و محمدعلی شاهآبادی را نام برد. در سال ۴۲ شمسی ایشان به قصد زیارت حرم امام رضا علیه السلام وارد ایران شده و به دستور آیت الله حائری شیرازی در قم ماندگار شدند. سپس طبق نیاز آن زمان به تأسیس و ادارۀ مدارس متعدد از جمله مهدیه، مؤمنیه، شهابیه و مرعشیه پرداختند.
آیتالله مرعشی در طول زندگی خود بیش از ۱۵۰ کتاب و رساله تألیف کرد که برخی از این آثار به چاپ رسیده و در اختیار عموم قرار دارند. بخشی به صورت نسخۀ خطی باقی ماندهاند، تعدادی از بین رفتهاند و شماری از دستنوشتهها که به صورت اوراق پراکنده بوده در حال تدوین و جمعآوریاند.
در زمان حیات این مرجع گرانقدر، تولیت آستانۀ مقدسۀ حضرت معصومه سلام الله علیها محل دفنى در داخل حرم و در نزدیکى ضریح مطهر برای ایشان در نظر گرفته بود، اما ایشان در وصیتنامه خود چنین فرمود: «مرا در راهروى ورودى کتابخانه ـزیر پاى محققانى که براى مطالعه و تحقیق به این کتابخانه مراجعه مىکنندـ دفن نمایید». از این رو، پیکر مرجع بزرگ شیعه «آیت الله مرعشی نجفی» در راهروى کتابخانه بزرگى که خود آن را بنیاد نهاد است به خاک سپرده شد…
ادامه دارد…