سال هایی نه چندان دور، بزرگ مردمانی از تبار مقاومت و ایثار، مفسران استقامت علوی و خوانندگان گویاترین قصیده ی باران سرخ ،با ره توشه ای عظیم از تقوا و استعانت به حضرت حق، از شهری به وسعت قلوب تمام ستمدیدگان جهان، آن چنان مردانه دفاع نمودند که تا ابد در یادها چون دریایی خروشان از افتخار خواهد ماند!
آنجایی که حاج احمد متوسلیان، آن معلوم الاثر درگاه بندگی الهی می فرماید: “صرف همین لبخند امام برای ما بزرگ ترین تسلی قلب محسوب می شود.ما آنقدر سعادت داشتیم که قلب امام را شاد کنیم.قلب ملت را شاد کنیم.”
مظهر نخل های سر به فلک کشیده ی شهر، آن مردمانی هستند که با دستان اهتمام پر از خلوص و بندگی ، دلاورانه جنگیدند تا نسل های آینده در سایه ی آرامش به سر ببرند و روحشان حاضر و ناظر شد بر اعمال و رفتارها!
خرمشهر، شهر خون، شهر نام های پرآوازه در یاد نجیب ترین بندگان الهی، مشعوفیم به وجودت، به حضورت و به قلوب مدفون در دل خاک هایت!
و ما امروز به سربلندی تو سربلندیم و با یاد یاران سفر کرده ات روزگارمان را به سر می بریم ،چه بدانیم و چه…!
آزادشدنت مبارک!