امام حسین علیه السلام. هنگام خروج از مکه، این خطبه را ایراد فرمود:
<< سپاس مخصوص خداوند است. آنچه او خواهد همان شود، هیچ کس را توان انجام کاری نیست مگر به کمک او، و درود برخدا و رسولش باد!
مرگ برای فرزندان آدم همانند گردنبند بر گردن دختران است. من آرزومند ملاقات نیاکان خود هستم، همان طور که یعقوبمشتاق دیدار یوسفبود. و برای من از قبل، زمینی که باید شهادتگاه من باشد و پیکر مرا در خود جای دهد انتخاب شده است. من باید خود را به آن زمین برسانم و گویی می بینم که در زمین کربلابدن مرا گرگان بیابان ها در (نواویس ).۱٫ از هم میدرند و شکم های خالی خود را پر می کنند! و برای آدمی گریز از تقدیر که قلم قضای الهی آن را رقم زده مقدور نیست؛ هر چه رضای خداوند است، رضای ما خاندان رسالت در همان است.
بر بلای الهی _ این آزمون بزرگ و خطیر _ صبر میکنم و اجر صابران با خداوند کریم است. آنان که با رسول خدا صلی الله علیه و آلهخویشاوندی دارند، از او جدا نمیگردند و در بهشتدر محضر او خواهند بود و چشم پیامبر عظیم الشان اسلام به دیدار آنها روشن می شود. من صبحگاهان حرکت خواهم کرد، ان شاء الله.<< ( قصه کربلا، ص ۱۴۸٫/ اللهوف، ص ۲۵٫ )
۱- روستایی نزدیک کربلاکه هم اکنون قبر حردر آن جاست.