سیزدهم آبان ماه، شاید برای بعضی یک روز پاییزی عادی در تقویم… اما برای ما نامی است آن چنان بلند و تاثیر گذار و یادآور سه حادثه ی مهم تاریخی که جان های متلاطم برای انقلاب را به خروشی همیشگی وامیدارد:
آبان۱۳۴۳تبعید امام«ره»به ترکیه
آبان۱۳۵۷کشتار دانش آموزان توسط ساواک به علت اعتراض به سفر یک مقام آمریکایی به ایران
آبان۱۳۵۸تسخیر لانه ی جاسوسی آمریکا توسط دانشجویان مسلمان پیرو خط امام
از میان این سه رویداد مهم، اگر به کشتار دانش آموزان نگاهی بیاندازیم، متوجه یک نکته ی عمیق و مهم می شویم:
«خودباوری و جهان بینی اصیل اسلامی»
که اگر چنین نبود یک نوجوان در حال تحصیل را -که دنیایش شاید به اندازه ی کوچه پس کوچه های محله و بازی کردن باشد- به خیابان نمیکشاند تا از روی غیرت مردانه اش فریاد برآورد که ذلت را نمی پذیرد و چون مولایش حسین «ع» در برابر شدائد بر هرچه ترس و تردید و تعلق است، غلبه میکند!
و البته خداوند بهتر میداند که در مدار تحقق وعده هایش چه باید بکند… و تبعید امام راه روشنی شد برای تربیت نسلی که فرموده بود در گهواره هایند! بلی در گهواره بودند که مادران، زمزمه ی “هیهات من الذله” در گوششان نجوا میکردند و در جوانی اینچنین سینه سپر کردند و به کربلا ملحق شدند.
به راستی که همه ی روزها برای ما ۱۳ آبان است که در آن حق نمایان است.