امام علی (ع)، آن چراغ هدایت و امیرالمومنین اعصار و زمان ها و شأن شریف هل اتی، در نهج البلاغه خیر مطلق را توصیف می کنند.
امیرالمومنین خیر مطلق را در کسب علم و دانش معرفی می نماید. منظور حضرت در اینجا خیر مطلق است نه مقید. خیر مقید به خیری اطلاق می شود که برای همگان و در همه حال خیر نیست. در قرآن کریم خیر در چند آیه به معنای مال و متاع دنیوی، معرفی شده است.
کُتِبَ عَلَیْکُمْ إذا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصِیَّهُ لِلْوالِدَیْنِ وَ الْأقْرَبِینَ بِالْمَعْروفِ حَقّاً عَلَى الْمُتَّقینَ؛(۱۸۰ بقره) دستور داده شد که چون یکى از شما را مرگ فرا رسد، اگر داراى متاع دنیاست، وصیت کند براى پدر و مادر و خویشان به قدر متعارف، این کار سزاوار مقام پرهیزکاران است.
أیَحْسَبُونَ أَنَّما نُمِدُّهُمْ بِه مِنْ مالٍ وَ بَنیْنَ نُسارِعُ لَهُمْ فِى الْخَیْراتِ بَلْ لایَشْعُرونَ؛(۵۵و ۵۶ مومنون) آیا این مردم کافر می پندارند که ما آنها را مدد به مال و فرزندان می نماییم براى آنکه می خواهیم در حق ایشان مساعدت و تعجیل به خیرات دنیا کنیم؟ براى امتحان است و آنها نمی فهمند.
و إنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدید؛(۸ عادیات) و انسان بر حب مال دنیا سخت فریفته و بخیل است.
نکته ی قابل ذکر آنکه سخن مولای متقیان، نفی دیدگاه کسانی است که مال و فرزند را صرفا مادی و دنیوی می انگارند.
هر موهبتی اگر در مسیر خدمت به خلق برای رضای حضرت حق صرف شود معنای خیر می دهد.
حیدر کرار، برترین خیر را دانش معرفی کرده زیرا عاملی برای خودشناسی است که ما را به خداشناسی می رساند و سعادت دنیا و آخرت را برای بشر به ارمغان می آورد. البته ممکن است این خیر نیز بوسیله ی بشر در مسیر انحراف قرار بگیرد ، بنابراین حضرت این علم را ضمیمه ی امور دیگر معرفی مینماید:
وَأَنْ یَعْظُمَ حِلْمُکَ، وَأَنْ تُبَاهِیَ النَّاسَ بِعِبَادَهِ رَبِّکَ؛ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ، وَإِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ. وَلَا خَیْرَ فِی الدُّنْیَا إِلَّا لِرَجُلَیْنِ: رَجُلٍ أَذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ یَتَدَارَکُهَا بِالتَّوْبَهِ، وَرَجُلٍ یُسَارِعُ فِی الْخَیْرَاتِ.
-
۱۶ فروردین ۱۳۹۵
هر موهبتی اگر در مسیر خدمت به خلق برای رضای حضرت حق صرف شود معنای خیر می دهد.